In het diepe zuiden van Limburg, op een forse steenworp afstand van Maastricht, ligt Bemelen, een pittoresk heuvelachtig dorp met een inwonersaantal dat je met een gerust hart op een verjaardagspartij kan uitnodigen. Centraal in Bemelen staat de St. Laurentiuskerk met een kerktoren die dateert uit de middeleeuwen en het kerkgebouw dat in 1845 tegen de toren gebouwd werd met een werkelijk prachtig neoclassicistisch interieur. De Bemelerberg en de mergelgroeven zijn mede gezichtsbepalend voor dit dorp. En dan is er natuurlijk het metalen uithangbord bij pand numero 7 in de St. Laurentiusstraat waarop ‘La Gourmandise’ en ‘Bed & Breakfast’ geschilderd staat. We gaan het voorhuis binnen van een boerderij, ruim 200 jaar geleden gebouwd met voor de hand liggend materiaal: mergel. Via een zware houten deur in het voorhuis komen we terecht in de voormalige koeienstallen, anno 2008 functionerend als een meer dan ruime woonkamer met keuken. Op tafel staat het bewijs van de Limburgse gastvrijheid… vlaai, abrikozen deze keer.
Aan tafel zit een stralende Roos Mestrini (40), echtgenote van Remand en moeder van twee jongens, Quinten van zes en Jean-Luc van vier jaar. Roos heeft sinds augustus 2005 multiple sclerose en is in overleg met haar neuroloog direct met Rebif® begonnen. Roos is nu voor de vele gasten het allervriendelijkste ‘gezicht’ van de Bed & Breakfast. Haar man begon daarmee in oktober 2007 en sindsdien stroomt het gastenboek vol met warme en dankbare woorden. Enkele voorbeelden: “Jullie hebben je belofte zwaar overtroffen”, van een stel uit de Randstad. En: “Van alles de overtreffende trap”. Of “We hebben echt genoten en komen zeker terug”. Met zulke kritieken kun je thuis komen! Roos is er trots op en zegt: “Wij proberen onze gasten een onvergetelijke herinnering mee te geven, ze in de watten te leggen. En dat wordt zeer gewaardeerd. Dat merk ik niet alleen uit de reacties in het gastenboek, maar ook omdat blijkt dat tevreden gasten hun ervaringen weer vertellen aan vrienden en kennissen”.
Niet zo maar…
Bed & Breakfast ‘La Gourmandise’ is niet zo maar komen aanwaaien. Een paar jaar geleden zag de toekomst van Roos er totaal anders uit dan dat zij nu beleeft in het heden. Voordat de diagnose MS gesteld werd was zij werkzaam als jurist in Maastricht. Een prima baan, zwaar, maar wel te doen. Tot dat in augustus 2005 “mijn rechter oog uitviel”. Roos riep de hulp in van haar broer, een opticien met hoogwaardige apparatuur. “Nadat hij had gekeken zei hij dat het waarschijnlijk ‘iets’ van neurologisch aard moest zijn. In dezelfde week werd in het ziekenhuis gezegd dat de afwijking op MS duidde. Ik werd opgenomen, infuus… prednison. De neuroloog zei dat hij nog even wilde afwachten of er een tweede uitval zal zijn. En die kwam heel snel… twee weken later, ‘s nachts in bed, was ik al het gevoel in mijn linkerbeen kwijt. Na de bekende onderzoeken was het duidelijk… ik was MS-patiënt”.
Dat moment bepaalde het heden. “Ik raakte niet echt in paniek maar dacht wel… hoe moet dat binnenkort, hoe moet dat later… behelpen, rolstoel? Ik dacht: nu moet ik alle dingen die ik nog wil doen snel doen en boekte een reis naar Peru. Daar wilde ik ooit naar toe, maar nu kwam alles voor mijn gevoel in een stroomversnelling terecht”, aldus Roos.
Haar werk als jurist moest zij staken: “Het werd fysiek te veel en de gedachte dat je gezond wil blijven gaat dan overheersen. Ik wilde niet mezelf tegenkomen omdat vermoeidheid je zou beletten niks meer te kunnen”.
Niet stil zitten…
De eerste weken ‘zit’ Roos thuis. Zij heeft haar huishouden, extra aandacht voor de kinderen, een heerlijke zomer daar in het Limburgse land. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan… Roos heeft een hekel aan stilzitten. De boerderij waarin zij met haar gezin woont biedt voldoende ruimte om ‘iets’ aan huis te doen en in augustus 2006 start zij in een zijkamer van het voorhuis een delicatessenwinkeltje. Klein, en maar voor heel even. Roos over die periode: “De onderneming was eigenlijk te succesvol… de aanloop was enorm en binnen de kortste keren had ik een paar mensen in dienst. We begonnen ook nog eens kooklessen te geven en het liep echt uit de hand. Ik kon het, na een paar maanden, lichamelijk niet meer aan. Ik was mezelf voorbij gelopen. Remand is toen - gelukkig - op de rem gaan staan en heeft mij - laat ik zeggen dringend - geadviseerd te stoppen”. Maar het bloed van Roos en Remand bleef kruipen en in oktober 2007 werd gestart met de Bed & Breakfast. Er werd een kamer in het voorhuis opgeknapt en het bordje ‘La Gourmandise’ werd aan een paal aan de straatkant gehangen. Enkele dagen later waren er de eerste (toevallige) gasten die sliepen op een kamer waar badolie, badjassen, mineraalwater en onbeperkt koffie en thee drinken onder handbereik waren en ’s morgens, uiteraard na het krieken van de dag, genoten van een heerlijk ontbijt. Roos Mestrini: “Ik genoot ervan hoe mensen kunnen genieten in ons huis. Eigenlijk zijn wij kort daarna al begonnen met het inrichten van een tweede kamer. En tot nu toe gaat het goed. Vooral in de weekeinden zijn de kamers bezet en dan kan Remand op elk moment bijspringen”.
Goed vol te houden betekent dat Roos vooral als ‘gastvrouw’ functioneert. Ze handelt op haar geheel eigen, spontane wijze de boekingen af en ontvangt de gasten. Die weten vanaf dat moment: dit kan niet meer stuk! Roos heeft volop adviezen voor de meest prachtige wandel- of fietstochten en vanuit haar ‘Bourgondische’ achtergrond kent zij de nodige ‘geheime adresjes’ voor overheerlijke, betaalbare restaurantjes. Het ‘zware werk’ (kamers schoonmaken, wassen en strijken) wordt uitbesteed.
En als het te veel wordt? “Dat gebeurt wel eens, vooral als ik de kinderen een hele dag heb. Dan moet ik écht even rusten, bijvoorbeeld ’s middags een paar uur naar bed. Ook wat dat betreft heb ik veel steun aan Remand: hij neemt de kinderen dan op sleeptouw zodat ik mijn rust kan pakken”.
Over de toekomst zegt Roos: “Het gaat mij goed nu en ik ben er van overtuigd dat Rebif® daar een grote rol in speelt. Ik ben blij dat ik daar direct mee begonnen ben toen de diagnose werd gesteld. En of het nog eens meer kamers worden? Ik denk het niet. Ik kan het nu goed aan en ben hiermee een gelukkig mens”.
BBN15
